De feesten in Leviticus zijn Gods feesten en Christus neemt de centrale plaats in bij elk van deze zeven feesten. Binnen de 3 najaarsfeesten, die hun complete vervulling krijgen tijdens de Wederkomst van Christus, neemt Grote Verzoendag een bijzondere plaats in. Voor de Joden is het de meest heilige dag van het jaar, maar aan christenen gaat deze dag vaak onopgemerkt voorbij. Maar vrijdagavond en zaterdag is het zover. En “Jom Kippoer” heeft wel degelijk Nieuwe Verbondsbetekenis voor christenen van nu.

“Vastgestelde tijden”

Tijdens de tweede wereldoorlog schreef Johannes de Heer al een boekje over “Gods Reddingsplan, neergelegd in de gezette hoogtijden van Leviticus 23”. Hij besefte toen al dat de blauwdruk van Gods Reddingsplan ook terug te vinden was in de opeenvolgende Bijbelse Feesten. In deze bijdrage willen we uitdiepen waarom de betekenis van de Najaarsfeesten juist nu de Kerk wakker moet maken. Wat hebben de Najaarsfeesten van God eigenlijk met deze eindtijd te maken?

De Bijbelse feesten zoals ze in Leviticus 23 worden beschreven, zijn inderdaad van oorsprong profetische feesten in de zin dat God via deze feesten Zijn Reddingsplan voor de mensheid ordende en begrijpelijk maakte. Maar inmiddels is de betekenis van sommige feesten – sinds de eerste komst van Jezus Christus – werkelijkheid geworden, terwijl andere nog steeds op hun toekomstige vervulling wachten.

Vergeving staat centraal in de christelijke theologie en het is onlosmakelijk verbonden met het onderwerp “zonden”. Het onderwerp komt in veel gesprekken tussen gelovigen en in kerken naar voren. Hoewel, in sommige kringen wordt meer over vergeving gesproken dan over zonden, maar in andere kringen is dat precies andersom. De vraag die velen bezig houdt is of gelovigen vergeven zijn of dat zij nog vergeving moeten vragen en zonden moeten belijden?

Het is bijna 3 jaar geleden dat de 1^e druk van Wake Up! werd uitgegeven. Sindsdien is het snel gegaan en tienduizenden lezers zijn aan de slag gegaan met de onderwerpen uit het boek. Ze hebben zich – net als de auteurs destijds – verbaasd over de diepte van Gods Woord en de vele patronen in tijdslijnen en feesten.

Wat moeten we met advent?

In de traditie van de kerk wordt de aanloopperiode naar Kerstmis ook wel de “adventstijd” genoemd. Eenvoudig gerekend begint de advent vier zondagen voor kerstmis en bij de meeste oosters-orthodoxe kerken ten minste een week eerder omdat zij 40 dagen voorbereiden.[1] In veel kerken, maar ook bij mensen thuis wordt deze advent zichtbaar gemaakt door het aansteken van kaarsen op een standaard of op een krans, elke week op zondag één kaars tot alle 4 branden. Sommigen zien een verwantschap met het Jodendom waar in deze tijd ook steeds kaarsen worden aangestoken, maar daar gaat het over Chanoeka, een Joods feest dat de herwijding van de tempel in de tweede eeuw voor Christus gedenkt en niet de geboorte van Jezus.

Advent komt van het Latijnse woord adventus[2] dat “komst” betekent, verwijzend naar de komst van Jezus Christus op aarde. In de advent-weken bereiden veel christenen zich dus voor op het kerstfeest, op die eerste komst van Christus in het vlees, de zogenaamde incarnatie.

Op de vraag wat het bijbelse Pinksterfeest betekent geven we vaak als antwoord dat op die dag de Heilige Geest werd uitgestort. Dit antwoord staat weliswaar sterk in verband met de nieuwe verbondsbetekenis van Pinksteren, maar het feest heeft haar oorsprong meer dan 1500 jaar eerder. De uitstorting van de Heilige Geest vond immers plaats op het al eeuwen bestaande Wekenfeest, dat precies op het moment van de uitstorting van Gods Geest in Jeruzalem werd gevierd.
Het begint dus bij de “ontdekking” dat de discipelen op die Pinksterdag na de Hemelvaart in Jeruzalem waren op de kalenderdag waarop …. het Pinksterfeest(1) wordt gevierd. Dat klinkt logisch, maar het betekent dan ook dat de gebeurtenissen op die bewuste Pinksterdag niet losgekoppeld kunnen worden van de essentie van het feest zoals het al die eeuwen daarvoor al gevierd werd. Waar gaat dit feest dan oorspronkelijk over?