Het Vernieuwde Pinksterfeest – Gods Glorie keert terug

Op de vraag wat het bijbelse Pinksterfeest betekent geven we vaak als antwoord dat op die dag de Heilige Geest werd uitgestort. Dit antwoord staat weliswaar sterk in verband met de nieuwe verbondsbetekenis van Pinksteren, maar het feest heeft haar oorsprong meer dan 1500 jaar eerder. De uitstorting van de Heilige Geest vond immers plaats op het al eeuwen bestaande Wekenfeest, dat precies op het moment van de uitstorting van Gods Geest in Jeruzalem werd gevierd.
Het begint dus bij de “ontdekking” dat de discipelen op die Pinksterdag na de Hemelvaart in Jeruzalem waren op de kalenderdag waarop …. het Pinksterfeest(1) wordt gevierd. Dat klinkt logisch, maar het betekent dan ook dat de gebeurtenissen op die bewuste Pinksterdag niet losgekoppeld kunnen worden van de essentie van het feest zoals het al die eeuwen daarvoor al gevierd werd. Waar gaat dit feest dan oorspronkelijk over?

Oogstfeest
Het Pinksterfeest is van oudsher een oogstfeest. Want op de dag die volgt na 7 x 7 dagen vanaf het feest waarop eerder de eerstelingen van de gerstoogst voor God waren bewogen in de tempel, worden nu de eerstelingen van de tarweoogst voor God bewogen op het Pinksterfeest(2). Nadat de eerstelingen in de tempel waren geheiligd, kon de hele oogst in het land binnen worden gehaald(3). In die tijd was het Pinksterfeest een van de 3 feesten waarop de mannen werden verwacht in de tempel in Jeruzalem. Het sleutelmoment was 9 uur(4) in de morgen, want dat was het uur waarop de eerstelingengarve van de tarwe (door 2 gezuurde broden) voor God werd bewogen in de tempel(5). Het verslag in Handelingen geeft aan dat precies op dat moment de Heilige Geest werd uitgestort en God daardoor de werkelijkheid van de eerdere schaduw vervulde.

Ontvangen van de Tora
Maar er loopt nog een bijzondere lijn door het Pinksterfeest. Volgens de Joodse overlevering vindt dit Wekenfeest plaats op de kalenderdag waarop Mozes van God de Tora ontving. Deze Wet was ten diepste de tekst van het huwelijksverbond dat God bij de berg Sinaï sloot met het volk van de bevrijde Hebreeuwse slaven. En die Joodse overlevering heeft een stevige basis. In Exodus(6) staat vermeld dat de Hebreeërs op de ‘dag van de 3e maand, op dezelfde dag’ aankwamen in de Sinaï woestijn(7). Dat was 45 dagen na de uittocht. Daarna wordt beschreven dat Mozes de volgende dag de berg op ging en op de 3e dag na aankomst de oudsten bijeen riep om de woorden van God met hen te delen. Twee volle dagen na de ontmoeting met de oudsten, dat wil zeggen op de morgen van de derde dag(8), werd de wet gegeven. Dat bracht hen op de 50e dag.

Waarom gebruikte God precies het Pinksterfeest voor de uitstorting ?
Hebben we ons wel eens afgevraagd waarom God na de Hemelvaart precies het Pinksterfeest gebruikte voor de uitstorting van de Heilige Geest en niet een willekeurige andere dag? In het Oude Testament lezen we dat God verscheen op de berg en het volk zag rook en vuur en God kwam met kracht. In het Nieuwe Testament lezen we dat God met vuur en kracht over de gelovigen in de bovenzaal kwam. In het oude testament lezen we dat er door ongeloof 3000 mensen sterven, in het nieuwe testament lezen we dat er – niet toevallig – 3000 door geloof het eeuwig leven vinden.

Het feit dat Gods Geest werd uitgestort op die dag laat zien dat Heilige Geest alles te maken heeft met Gods Wet die het volk Israël ontving op de berg Sinaï.

Je zou kunnen zeggen dat we zonder de ontvangst van Gods Wet op het eerste Pinksterfeest bij de berg Sinaï “wetteloos” zouden zijn geweest. Maar we kunnen ook rustig zeggen dat we zonder Gods Geest op het Pinksterfeest geen hoop zouden hebben om ons aan Gods Instructies te kunnen houden. Wet en Geest horen bij elkaar. Het vuur van Pinksteren en de hulp van de Heilige Geest zijn nodig om God gehoorzaam te kunnen zijn. Komen we er niet steeds meer achter dat de norm van de Wet van Christus(9) ons apart stelt van (de normen in) deze wereld? Zonder die wet past ons geweten en ons normenstelsel zich gaandeweg aan die van de wereld aan. Gelovigen worden geroepen om als groep geheel anders te zijn door hun manier van leven. Hoe weten ze op welke wijze ze “anders” moeten leven, dan door de Instructie van God? Johannes zegt: God liefhebben is zijn geboden bewaren(10). Dus als we ons afvragen hoe we God moeten liefhebben boven alles en onze naaste als onszelf, dan heeft God daar een handboek voor gegeven.

Maar op het Pinksterfeest waarop de Heilige Geest werd uitgestort werd het Nieuwe Verbond verzegeld met de Wet van Christus, die overigens een hogere maatstaf heeft van dezelfde norm om “God lief te hebben boven alles en je naaste als jezelf”. Hoe moeten we daar invulling aan geven als beperkte mensen? Precies daarom kwam God opnieuw op die bewuste Pinksterdag met vuur en kracht. Het was niet Gods Wet en norm maar de mens die moest veranderen. Gods glorie keerde terug én de Heilige Geest die de gelovige zou leiden om Zijn Instructies te kunnen volgen en een geheiligd – apart gezet – volk te zijn. In plaats van een Wet op steen geschreven, wordt Gods Wet op ons hart geschreven……door de inwoning van de Heilige Geest. Zijn Geest leert ons Zijn woord te verstaan zoals het voor ons geldt in het Nieuwe Verbond.

Toen Mozes neerdaalde van de berg beefde het volk door alle donder en bliksemstralen en vuur en rook. Terwijl God een sprekende God is, wilden zij niet dat God tegen hen zou spreken. Was het misschien ruim 1500 jaar later dat God Zijn Geest zond om tegen het volk te zeggen: Dit is wat jullie missen! Ik wil spreken door Mijn woord en door Mijn Geest.

Dat het volk Israël op de 50e dag na de uittocht de Wet van het Verbond ontving brengt ons dus bij een fascinerende parallel met het Pinksterfeest dat meer dan 1500 jaar later werd gevierd, tien dagen na de Hemelvaart van Jezus Christus.

Huwelijksverbond
De Tora die het volk ontving bij de berg Sinaï was het huwelijksverbond tussen God en Israel. In Wake Up! wordt uitvoerig beschreven dat de Tora eigenlijk de ketoeba was, de tekst van het contract dat hoorde bij het huwelijksverbond. Toen het huis van Israel afdwaalde door ontrouw (afgoderij) ontving ‘Afkerig Israël’(11) een scheidsbrief. Uiteindelijk werd deze scheidsbrief – als onderdeel van ‘het bewijsstuk dat door zijn inzettingen tegen hen getuigde’- (12) ongedaan gemaakt aan het Kruis van Golgotha en mocht ‘de vrouw’ een vernieuwd ketoebaverbond aangaan.

In het huwelijksritueel dat uitgebreid beschreven wordt in Wake Up blijkt dat de Bruidegom na het tekenen van de ketoeba vertrekt om de bruidskamer in het huis van zijn vader gereed te maken om daarna terug te keren om ook zijn bruid te brengen naar het vaderlijk huis. De geschenken die hij achterlaat voor de bruid zijn het bewijs dat zij bij elkaar horen en de zekerheid dat hij voor haar zal terugkeren. Precies dat is ook wat er op die Pinksterdag gebeurde. Het Nieuwe Verbond met de Bruid werd bevestigd en verzegeld door de uitstorting van de Heilige Geest. Het is onze zekerheid dat Hij zal terugkomen voor Zijn Bruid, waarvan ook de Messiasgelovige heidenen deel van mogen uitmaken.

Het Wekenfeest, ‘Sjavoeot’ in het Hebreeuws, is dus zowel in het Oude als in het Ver- nieuwde Verbond nauw verbonden met Gods handelen om voor Zichzelf een volk apart te zetten. Daar gaat ons Pinksterfeest over en daarom is het de werkelijkheid van het schaduwfeest dat werd gevierd sinds de verbondssluiting bij de berg Sinaï.
Pesach en Pinksteren
We kwamen eerder tot de ontdekking dat Jezus na Zijn opstanding in de vroege morgen van het Eerstelingenfeest na Pesach rond 9 uur in de ochtend als Eersteling werd bewogen in Gods Hemelse Tempel, parallel aan wat gebeurde als schaduw in de aardse tempel te Jeruzalem, of eigenlijk moeten we zeggen dat het aardse ritueel door God zo was opgedragen omdat het daardoor het Hemelse zou reflecteren.

Het schema van het Pinksterfeest begint ook weer niet toevallig met een ritueel, uitgevoerd door de hogepriester. Bij het ochtendoffer op Sjavoeot, rond 9 uur, beweegt de hogepriester – zoals hiervoor aangegeven – twee broden voor God in de tempel. Op precies dat moment waren de discipelen in een bovenkamer aanwezig en brachten zij het offer van hun hart aan God, door gebed en aanbidding. Later op die dag zouden zij naar de tempel gaan, zoals dat aan alle mannen in Israël was opgedragen gedurende de drie pelgrimsfeesten. Het is ons inmiddels duidelijk dat vanaf het moment dat de hogepriester Kajafas uitdrukkelijk tegen de wet in, zijn klederen scheurde, God het offer in de aardse tempel niet meer accepteerde, omdat het ambt van deze hogepriester daardoor formeel was beëindigd. Zo moet het ook geweest zijn op die Pinksterochtend in de tempel. In plaats daarvan accepteerde God het aanbiddingsoffer van de discipelen wél en beantwoordde Hij dat offer met het vuur van Zijn Heilige Geest! Het was de bekrachtiging van Zijn vernieuwde Verbondsrelatie.
Het Pinksterfeest is nadrukkelijk verbonden met het eerdere Pesachfeest, omdat de echte geestelijke bevrijding van Egypte pas kon doorwerken in hart en gedrag van het volk vanaf het moment dat God door Mozes, via de Tora, een nieuwe gemeenschappelijke identiteit aan het volk gaf.
Vlak voor de Babylonische ballingschap lezen we dat Gods Aanwezigheid, die een aanblik geeft van schittering en vuur, de tempel in Jeruzalem verlaat. Maar op die dag van vervulling van het Wekenfeest na Jezus’ Hemelvaart gebeurt er iets groots: met wind en vuur keert Gods aanwezigheid terug, maar niet in het Heilige der Heiligen van de gewone tempel.
De discipelen werden de nieuwe tempel, gebouwd met levende stenen. Omdat God Zijn Naam schrijft op het voorhoofd van zijn dienstknechten, werden vlammen van vuur zichtbaar op het hoofd van de discipelen. De vervulling met Gods Geest in de gelovigen, Die hen wil bijstaan om het Woord op alle terreinen van hun leven tot uitdrukking te brengen, is daarom de enige juiste manier om het Pinksterfeest te vieren, niet alleen in Jeruzalem, maar op de plaats waar ze zijn.
Het Wekenfeest gedenkt mede dat een natie werd geboren bij de berg Sinaï. God daalde neer met vuur en rook om het Verbond met Zijn volk te sluiten. Dat was ook het profetische beeld van het nieuwe Pinksterfeest waarop het vernieuwde Verbond eveneens werd bezegeld met vuur uit de Hemel. Een schitterende parallel.

(C) Stichting Wake Up Foundation, ga naar www.wakeup.nu voor meer informatie

1. Pinksteren komt van het Griekse woord Pentecost. Penta is “50”. In het Hebreeuws: Shavuot (Wekenfeest)
2. 23:15-16
3. Hoewel de feesten verlopen langs de jaarlijkse oogstcyclus waren er in de ruim 40 jaar in de woestijn natuurlijk geen oogsten, zoals later in het Beloofde Land.
4. 2:15
5. 23:17
6. 19:1. Zie ook het hele verslag van dit hoofdstuk.
7. Sommige vertalingen stellen onterecht dat ze in de 3^e maand op dezelfde dag als de uittocht in de woestijn aankwamen (dus op de 15^e), waardoor dit al 60 dagen na de uittocht was. Dit komt door een onjuiste vertaling. Het was op de dag dat de 3^e maand begon, op dezelfde dag.
8. 19:16
9. Zie wat Paulus zegt in 1 Kor. 9:21
10. 1 Joh. 5:2,3
11. Het huis van Israel werd in Jeremia 3 “Afkerigheid” genoemd.
12. Kol. 2:13