Pinksteren is de verzekerings-polis voor de Bruid van Christus

Pinksteren is niet alleen een feest ter herinnering aan de uitstorting van de Heilige Geest in Jeruzalem, maar is ook een feest dat ons helpt uit te zien naar de toekomst.

Het Pinksterfeest heeft namelijk een verbinding met een belangrijke gebeurtenis in het oude Hebreeuwse huwelijksritueel. Ten diepste is deze aardse huwelijksceremonie – in zijn oorspronkelijke vorm – een afschaduwing van een hemelse blauwdruk van het verbond tussen de hemelse Bruidegom en de aardse Bruid[1]. Paulus vergelijkt de gemeenschap van volgelingen van Christus dan ook met een bruid.

Fasen van de huwelijksceremonie

De huwelijksceremonie van bruidegom en bruid verloopt in verschillende fasen. Nadat de jongen en het meisje elkaar voor het eerst ontmoet hebben en beiden daarover positief zijn, volgt een ontmoeting in het huis van de familie van de bruid. Daar vinden – tijdens een maaltijd – de onderhandelingen plaats voor het toekomstig huwelijk. Als die onderhandelingen tussen beide families goed verlopen dan wordt de ketoeba getekend. In dit document wordt vastgelegd dat de bruidegom aan de bruid bescherming en zekerheid biedt. De bruid moet persoonlijk instemmen met het voorgenomen huwelijk en zal zich ook met specifieke taken daarop voorbereiden. Hoewel dit nog maar een voorfase van het huwelijk is, worden bruid en bruidegom door deze ketoeba al met elkaar verbonden. De bruid wordt niet alleen naamdrager van de bruidegom, maar zij is vanaf dat moment ook al erfgenaam. Het uiteindelijke huwelijksverbond zal pas in een later stadium gesloten worden. Dit beeld laat zien hoe de gelovigen in Christus met Hem verbonden zijn, hoewel de grote dag van het Huwelijksverbond nog in de toekomst ligt.

Als de ketoeba is gesloten en bruid en bruidegom samen van de wijn hebben gedronken, als teken van hun verbond, dan zullen zij elkaar een lange tijd niet meer zien. De bruidegom geeft aan dat hij niet meer van de beker zal drinken totdat zij weer samen zullen zijn. Hij vertrekt daarna met één doel: hij gaat in het huis van zijn vader de bruidskamer (“de choepa”) gereed maken en werken aan het toekomstige huis.

Maar hoe weet de bruid of haar bruidegom ooit zal terugkomen als zij hem zo lang niet zal zien? Zal ze voor niets wachten, wat geeft haar de zekerheid? De bruidegom vertrekt niet zonder de bruid de zekerheid te bieden dat hij haar komt halen voor de grote dag van de bruiloft. Allereerst heeft hij natuurlijk die ketoeba getekend, waardoor hij al zijn bezittingen met de bruid als erfgenaam deelt. Daarnaast heeft hij al een losprijs betaald aan de familie van de bruid. Bovendien laat de bruidegom ook voor de bruid geschenken achter die haar laten zien hoeveel zij voor hem betekent. Je zou kunnen zeggen dat zijn hele ziel en zaligheid met de bruid zijn verbonden.

Paulus zegt niet voor niets dat de gemeente van gelovigen in Christus een bruid voorstellen; toen Jezus op aarde was, heeft Hij als de Bruidegom Zijn leven gegeven om deze Bruid los te kopen van deze wereld. De hemelse Bruidegom gaf Zijn leven en tekende met Zijn eigen bloed de ketoeba voor Zijn Bruid. Zo legde Jezus dat ook uit tijdens het laatste Avondmaal, waarin Hij aankondigde dat de wijn symbool stond voor Zijn bloed dat het Nieuw Verbond bezegelde.[2] Deze (Seder)maaltijd paste ook precies in het patroon van dat huwelijksritueel. De discipelen zullen heel goed begrepen hebben waar Hij op doelde toen ook Jezus zei dat Hij niet meer van de wijn zou drinken totdat Hij haar met hen nieuw zou drinken in het Koninkrijk van Zijn Vader. Het bekende beeld van het huwelijksritueel moet voor hen boekdelen hebben gesproken.[3]

De Bruid en Pinksteren – vooruitzien naar de Bruiloft

Maar toen de Bruidegom vertelde dat Hij vertrok van deze aarde om in het huis van Zijn Vader de vele kamers gereed te gaan maken, was het beeld compleet. [4] Jezus doelde er op dat Zijn hemelvaart én Zijn toekomstige wederkomst begrepen moesten worden door het aardse schaduwbeeld dat God in de huwelijksceremonie had verwerkt. Tenslotte is het huwelijk een van God gegeven verbond tussen man en vrouw. Als je de geestelijke betekenis hierachter niet begrijpt, kun je makkelijk tot de conclusie komen dat er allerlei diversiteiten van samenleven mogelijk zijn, maar deze corrumperen het beeld van de hemelse Bruidegom en Bruid.

Maar hoe wisten de discipelen dan zo zeker dat Hij eens zou terugkomen om Zijn volgelingen te halen voor die grote Bruiloft? Omdat ook de hemelse Bruidegom een Geschenk heeft achtergelaten als bewijs dat de bruid bij Hem hoort. Dat uitermate groot geschenk kwam op Pinksteren toen de Geest van God zelf werd uitgestort over de Bruid die met Hem in het verbond was getreden. Paulus zegt dat de Bruid bestaat uit degenen die in Jezus Christus geloven als de Zoon van God, die is gestorven en opgestaan om mensen te redden. Die Bruid zal op een dag stralend voor de Bruidegom staan als Hij komt om Zijn Bruid te brengen naar de bruidskamer in het huis van Zijn Vader. De uitstorting van de heilige Geest over de Bruid is dus geen luxe of slechts een historische gebeurtenis in Jeruzalem, maar een zekerheid dat Hij zal terugkomen en het bewijs dat Bruidegom en Bruid nu al als een eenheid met elkaar zijn verbonden. Dit maakt dat de gelovigen in Christus kunnen zeggen dat zij het lichaam van Christus zijn en dat Hij het Hoofd is, net zoals de man het hoofd is van de vrouw.[5] De relatie tussen man en vrouw is dus een schaduw van het hemelse en die afbeelding begint al vóór de dag van het huwelijk.

Voorafgaand aan de uitstorting van de Heilige Geest werd het Pinksterfeest al bijna 1500 jaar lang gevierd als een oogstfeest van de tarwe èn als herinnering dat God bij de berg Sinaï in het (ketoeba)verbond trad met het volk Israël en Zijn instructies op stenen tafels schreef. Vanaf dat moment trok God mee in een vuurkolom. Maar op die Pinksterdag na de Hemelvaart van Christus kwam Gods glorie terug in menselijke tempels die wereldwijd een volk zouden vormen. Daar kwam Gods Geest “als een vuurkolom” op Zijn Bruid als een garantie dat Hij zeker terugkomt om Zijn Bruid te halen. Op die manier werden de Bruidegom en Bruid geestelijk met elkaar verbonden.

De Bruidegom komt terug om de Bruid te halen

De Bruidegom komt dus op een toekomstige dag terug om de Bruid te halen voor de bruiloft. Dat patroon zie je ook terug in de Bijbelse feesten; na het jaarlijkse Pinksterfeest volgt in Israël een lange droge zomer voordat in het najaar het volgende feest op de feestkalender staat en dat is het Bazuinenfeest. Die lange zomer heeft nu in werkelijkheid al bijna 2 dagen van 1000 jaar geduurd na Zijn Hemelvaart en daarom zien we uit naar de dag dat die laatste Bazuin zal klinken en ook dit feest vervuld zal worden door de (weder)komst van de Bruidegom voor de Bruid. De echte Bruid heeft zich voorbereid op Zijn komst en zij wil zonder vlek of rimpel zijn. Tot die dag komt, hebben wij de heilige Geest ontvangen die ons wijst op Zijn Nieuwe Verbond en Die ons helpt, zodat de ware Bruid uiteindelijk het beeld van de hemelse Wederhelft en Bruidegom zal dragen.[6]

Daarom vieren we met Pinksteren dat Bruid en Bruidegom in een verbond zijn getreden en door Zijn Geest met elkaar verbonden blijven, totdat Hij komt. Daarom is Pinksteren ook vooruit kijken naar die toekomstige dag.

[1] Een uitgebreide beschrijving van deze huwelijksceremonie vind je terug in hoofdstuk 6 van Wake Up! Gods Profetische Kalender in Tijdslijnen en Feesten.

[2] Matt. 26:27-29

[3] Op hun beurt dronken de discipelen van de wijn als teken dat zij de ketoeba van het Nieuwe Verbond aanvaardden. Christus liet hen zien hoe Verbond, Sedermaaltijd en huwelijksceremonie samen kwamen.

[4] Joh. 14:1

[5] Zie o.a. 1 Kor. 12:12-13

[6] 1 Kor. 12:6 & 15:47-49